Rozdział 10

     25 dzień października 2008r.

     Trudno mi było zapanować nad samą sobą podczas gdy Głos w mojej głowie niemalże rozrywał mi czaszkę od środka. Nie umiałam spać, jedzenie z trudem przechodziło mi przez gardło, a obraz przed oczami często zamazywał się na tyle mocno, że nie byłam w stanie dostrzec tego, co stało kilka metrów przede mną.

     -Może powinnaś wrócić do Southwood – powiedziała niepewnym tonem Kathryn. Wiedziała, że nie spodoba mi się ten pomysł, w końcu zostały mi jeszcze cztery dni na przepustce, które miałam zamiar wykorzystać w jak najlepszy sposób.

     -Nie ma takiej opcji – pokiwałam przecząco głową. Nie chciałam tam wracać, znów bym się załamała. Nie po to wypuścili mnie na cały tydzień, żebym wracała już po trzech dniach skarżąc się na swoje życie. Szpital mnie przytłaczał, momentami żałowałam, że zgodziłam się na kolejną półroczną terapię, jednak chciałam być w pełni zdrowa, do tego lekarze bardzo na mnie naciskali. – Wszystko zaczyna się powoli układać, Głos to nic takiego, umiem sobie z nim radzić – wytłumaczyłam, na co Kat pokiwała tylko lekko głową na znak zrozumienia. Wiedziałam jednak, że nie jest przekonana co do mojej decyzji.

     Ja w przeciwieństwie do niej zdawałam sobie sprawę z tego, że mam rację. Moje życie przez te trzy dni całkowicie się zmieniło – moje poglądy na wiele spraw, mój charakter. Wszystko dookoła mnie wydawało się być takie, jak powinno. Leslie, podobnie jak Kate, była jedną z najbardziej radosnych osób, jakie poznałam. Tak samo było z Justinem. Trudno było mi ich nazwać przyjaciółmi, ponieważ wątpię, że nasze relacje były na tyle bliskie, aby określić ich tym słowem. Stali się dla mnie jednak czymś w rodzaju odskoczni od rzeczywistości. Dalej nie powiedziałam im prawdy, udawałam normalną dziewczynę, bez większych życiowych problemów, a oni niczego się nie domyślali. Być może nie postępowałam tak, jak powinnam, jednak po wielu latach w końcu czułam się wolna. Czułam się wyzwolona i tak bardzo spodobało mi się to uczucie, że zaczęłam obsesyjnie martwić się o to, co stałoby się, gdyby których z moich nowych znajomych dowiedział się, że ich okłamuję.

     Taka właśnie byłam. Popadałam ze skrajności w skrajność. Dostałam czego chciałam, a mianowicie akceptację rówieśników i tak bardzo to pokochałam, że myśl o tym, iż mogłabym wszystko zaprzepaścić przyprawiała mnie o mdłości. Za każdym razem, kiedy z ust Justina albo Leslie padało pytanie dotyczące szkoły, czy tego, gdzie dokładniej mieszkam, czułam dziwny ucisk w żołądku. Często udawało mi się uniknąć odpowiedzi, czasami zmuszona byłam kłamać. Wywoływało to u mnie ogromne poczucie winy, które bywało tak silne, że miałam ochotę po prostu przeprosić za swoje zachowanie i na dobre pożegnać się ze swoimi nowymi znajomymi polecając im szybkie zapomnienie, że ktoś taki jak ja kiedykolwiek istniał.

~*~

     Zapach mandarynek zawsze kojarzył mi się ze świętami, oraz czasem z pozoru dla wszystkich najlepszym w roku. Wtedy, pod koniec października, byłam pewna, że będzie on przywoływał mi na myśl Leslie. Był to mianowicie zapach, który poczułam zaraz po przekroczeniu progu w drzwiach domu dziewczyny. Szeregowiec zamieszkiwany był przez wiele rodzin, jedną z nich była rodzina Nelson. Leslie była najstarszą z trójki rodzeństwa, wychowywała się ze swoimi braćmi w tamtym miejscu od urodzenia. Ich rodzice, chociaż zamożni, żyli skromnie. Nikomu nic nie brakowało, mieli wystarczająco dużo pieniędzy na opłacenie rachunków, utrzymanie domu, kupno niezbędnego sprzętu AGD oraz nowych, markowych ubrań. Wszystko to sprawiło, że rodzina mojej nowej znajomej stała się dla mnie przykładem rodziny idealnej.

     -Jak miałam dziesięć lat – zaczęła mówić Leslie, kiedy usiadłyśmy na kanapie w salonie. Justin od razu po zajęciu swojego miejsca wziął do ręki pilota i zaczął skakać po kanałach tak szybko, że zdziwiło mnie, jak w jest w stanie zorientować się, co właśnie puszczają na danej stacji. Zatrzymał się dopiero na MTV, po czym zaczął pożerać wzrokiem wijącą się na ekranie wokalistkę o długich blond włosach – wymyślałam z kuzynem różne, dziwne zabawy. Naszą ulubioną był zjazd na czas po schodach – dziewczyna wskazała palcem na przedpokój, w którym znajdowały się ciemne, dosyć strome schody prowadzące na górę. – Na początku zjeżdżaliśmy na materacach, ale potem uznałam, że tylko mięczaki tak robią.

     Justin po słowach brunetki oderwał na chwilę wzrok od telewizora i skierował go na nas.

     -Biedy Cory do dzisiaj ma problemy z chodzeniem – zaśmiał się Justin, a Leslie mu zawtórowała.

   -Złamał sobie kość ogonową, a ja mam dożywotni zakaz używania mojej wyobraźni do kreowania podobnego typu zabaw – dziewczyna uniosła lekko w górę lewy kącik ust i wzruszyła ramionami.

     -Byłaś dziwnym dzieckiem – skwitował brunet posyłając przyjaciółce wymowne spojrzenie. Ich relacja w dziwny sposób zachwycała mnie. Od zawsze byłam jedną z tych osób, której przyjaźń damsko męska wydawała się czymś niemożliwym. Z Justinem i Leslie było inaczej. Znali się od przedszkola, zawsze trzymali blisko siebie, a dziewczyna wyznała mi, że nigdy nie pomyślała o swoim przyjacielu, jako o przystojnym chłopaku, który mógłby jej się podobać. Chociaż, jak później się dowiedziałam, w wieku trzynastu lat mieli się nieco ku sobie, to jednak po pierwszym pocałunku wybuchli śmiechem i uznali, że to nigdy nie mogłoby się udać.

     -Uważaj na słowa Revens, wiem o tobie więcej, niż wszyscy inni – powiedziała tajemniczym głosem Leslie wyciągając palec wskazujący w stronę bruneta. Chłopak wzruszył tylko ramionami w geście rezygnacji i ponownie przeniósł swój wzrok na ekran telewizora.

~*~

     Starając się skupić odchyliłam głowę lekko do tyłu i zamknęłam oczy. Powietrze było gęste i wilgotne, każdy podmuch wiatru niósł ze sobą zapach z ulicy, czyli mieszaninę spalin oraz woń wydobywającą się z licznych budek serwujących niezdrowe jedzenie. Ciemne chmury całkowicie przysłoniły słońce, więc mimo, iż była dopiero trzecia w południe na dworze panował półmrok. Drażniące dźwięki dobiegały do moich uszu ze wszystkich stron, jednak czułam się spokojna, ponieważ nie wyczuwałam obecności Głosu w swojej głowie.

   Tkwiłam w tej pozycji przez dobre kilkanaście minut, aż w końcu poczułam, jak drętwieją mi poszczególne partie ciała. Miałam wrażenie, że miliony mrówek maszerują po mojej skórze, że wchodzą mi pod ubranie. Chcąc pozbyć się nieprzyjemnego mrowienia podniosłam się do pozycji stojącej i rozejrzałam powoli dookoła.

     Dach, na którym się znajdowałam, należał do klubu fitness, miejsca pracy Kathryn. Był czwartek, a ja, nie mając innego ciekawego zajęcia postanowiłam zrelaksować się w tym oto miejscu. Wentylator, który znajdował się za mną lekko podwiewał do góry moją kurtkę i wprawiał włosy w nieład.

     Melancholia, jaka zawładnęła moim ciałem, oraz stan nieważkości, który ogarniał mnie całą sprawił, że zrobiłam coś, co na zawsze zmieniło moje dalsze życie. Całkowicie wyciszając swoje myśli podeszłam powolnym krokiem do krawędzi budynku. Nabrałam dużą ilość powietrza to płuc, aby później powoli je wypuścić. Spojrzałam w dół i poczułam, jak moje serce przyśpiesza. Znajdowałam się na czwartym piętrze, gdybym zrobiła o jeden krok więcej do przodu w przeciągu kilku sekund znalazłabym się na samym środku ruchliwej ulicy.

     Jeśli nie zabiłaby mnie siła upadku, zapewne potrąciłby mnie rozpędzony samochód. Zginęłabym na miejscu, jeden z przechodniów lub kierowców najprawdopodobniej zadzwoniłby na pogotowie. Możliwe, że ktoś próbował by mnie resuscytować. Dookoła zebrałby się tłum gapiów, byliby w szoku, wołali o pomoc. Zadawaliby pytania: czemu to zrobiła i kim jest? Kathryn wyszłaby na zewnątrz widząc zamieszanie, zobaczyłaby mnie leżącą na ziemi, twarzą do góry lub do dołu, wygiętą w nienaturalnej pozycji. Miałabym oczy zamknięte, lub przeciwnie – szeroko otwarte. Po przyjeździe karetki lekarze stwierdziliby zgon. Spisaliby zeznania, szukali światków i potencjalnych winnych. Jednak Kat wyszłaby przed tłum i powiedziała:

     -Sama to zrobiła, proszę nie wszczynać śledztwa – przerwałaby na chwilę. – Znam ją, jestem jej ciotką. Leczyła się szpitalu psychiatrycznym, wyszła na przepustkę. Myślałam, że wszystko już jest w porządku – wydusiłaby z poczuciem winy w głosie. Ludzie patrzeliby na nią ze współczuciem, może ktoś próbowałby ją pocieszyć, lub dzieliłby z nią ból i łzy mimo, że nawet mnie nie znali.

   -Bethany? – usłyszałabym znajomy mi głos. Otworzyłabym oczy i zobaczyłabym swoją najlepszą przyjaciółkę Joan. Na jej twarzy malowałoby się zdziwienie, ale również i radość nie do opisania. Włosy miałaby rozpuszczone, policzki zapadnięte, a skórę bladą, kolorem przypominającą śnieg. Jednak jej twarz dalej byłaby piękna, usta byłyby różowe, a oczy niebieskie – pełne blasku i tańczących iskierek. Ubrana by była w swoją ulubioną, czerwoną sukienkę w czarne grochy, która idealnie przylegałaby do jej wychudzonego ciała.

     Rzuciłabym się jej na szyję, płakałabym ze szczęścia, a ona razem ze mną. W końcu nie widziałyśmy się przez tyle miesięcy. Tyle ją ominęło, musiałam jej o wszystkim opowiedzieć. Oczywiście zaczęłabym od Kate, Joan cieszyłaby się, że znalazłam sobie kogoś takiego, jak ona. Jednak najbardziej wzruszyłaby się, kiedy zaczęłabym opowiadać jej o Leslie oraz Justinie.

     -Muszą być naprawdę dobrymi przyjaciółmi – powiedziałaby, a ja przytaknęłabym skinieniem głowy. – Wybacz – poprawiłaby się. – Musieli być – dodałaby po chwili, a pomiędzy nami zapadłaby długa, głucha cisza.

     -Masz rację – odezwałabym się po kilku minutach. Upozorowałabym uśmiech i udawała, że wcale za nimi nie tęsknię. Że nie tęsknię za Kathryn, która najprawdopodobniej właśnie opłakiwała moją śmierć, że nie brakuje mi roześmianej Kate, czasami aroganckiej Leslie, oraz ślepo zapatrzonego w różnego rodzaju sporty Justina.

     Przecież tak dobrze mi szło, czułam się szczęśliwa. Śmiałam się, miałam ochotę tańczyć i słuchać wesołej muzyki. Z zapałem brałam się do nauki, nagrywałam na kamerę swoje przemyślenia i pokazywałam je Yasmin, która była zachwycona poprawą mojego stanu psychicznego, podobnie jak pozostali terapeuci.

   -Nie płacz – Joan położyłaby rękę na moim ramieniu i starałaby się mnie pocieszyć. – Przecież teraz wszystko będzie lepsze – powiedziałaby, a ja wyczułabym w jej głosie nutkę niepewności.

     -Przepraszam – wyszeptałabym spoglądając kątem oka na swoją przyjaciółkę.

     Wtedy zdałam sobie sprawę, że nie patrzę się na Joan, tylko na samą siebie. Na swoje lustrzane odbicie.

     Zrób to. Widzisz, jak może być idealnie? Usłyszałam Głos huczący w mojej głowie.

     Otworzyłam oczy.

    Stałam na dachu budynku, dłonie miałam zaciśnięte w pięści tak mocno, że paznokcie wbijały mi się w skórę. Wiatr lekko rozwiewał mi włosy, po kilku sekundach zdałam sobie sprawę, że pojedyncze krople deszczu spadają mi na twarz. Spojrzałam do góry na granatowe niebo i uśmiechnęłam się pod nosem. Pokręciłam z niedowierzaniem głową i wycofałam się kilka metrów do tyłu.

    Wtedy poczułam coś naprawdę dziwnego. Pustkę. Miałam wrażenie, że wszystko dookoła mnie na chwilę zamarło, by po paru minutach ponownie ożyć.

     Nie było Go. Już Go nie czułam. Byłam zdolna samodzielnie myśleć, moja wyobraźnia w mgnieniu oka zaczęła tworzyć rozmaite obrazy w których widziałam siebie siedzącą w salonie wielkiego, nowoczesnego domu. Widziałam Kate wychodzącą z przymierzalni w centrum handlowym, Kathryn stojącą w kuchni i męczącą się z wieczkiem od słoika, Justina przełączającego programy w telewizji z kamiennym wyrazem twarzy, oraz Lesie rzucającą piłkę do kosza.

     -Bethany? – na dźwięk swojego imienia odwróciłam się gwałtownie do tyłu. – Kathryn mówiła, że tu będziesz – Justin uśmiechnął się w moją stronę podchodząc bliżej.

     -Coś się stało? – zapytałam niepewnym tonem.

     -Nie, nic – zaśmiał się nieco zbity z tropu. – Po prostu skróciłem sobie trochę lekcje – dodał wzruszając ramionami.

     -Chyba nie powinieneś – skarciłam go wiedząc, że to już drugi raz w tym tygodniu. Chłopak posłał mi wymowne spojrzenie, na co odpowiedziałam tylko krótkim westchnięciem.

     -Chciałem się zapytać, czy robisz dzisiaj coś ciekawego. Bo jeśli nie, to może poszłabyś ze mną na walkę? – zadał pytanie unosząc jedną ze swoich brwi do góry, co miał w zwyczaju robić, kiedy próbował się komuś przypodobać.

     -Może być – odpowiedziałam z uśmiechem malującym mi się na ustach. Mimo wszystko dalej czułam się nieco wstrząśnięta tym, co rozegrało się przed paroma minutami w mojej głowie. Przez pewien czas zdawało mi się, że nie były to tylko niepozorne myśli, lub moja wyobraźnia, ale coś, co naprawdę się wydarzyło. Przetarłam palcami oczy starając się wymazać szybko z pamięci obraz wychudzonej twarzy Joan i westchnęłam na tyle cicho, że stojący kilka metrów przede mną szatyn nie był w stanie nic usłyszeć.

    -Coś jest nie tak? – zapytał mimo wszystko widząc mój wyraz twarzy. Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Tak. Nie. Nie jestem pewna. Kilka minut temu byłam martwa.

     -Chyba trochę źle się czuję, to przez pogodę – wyjaśniłam posyłając chłopakowi niewyraźny uśmiech. Po tych słowach poczułam nieprzyjemny ucisk w brzuchu który najprawdopodobniej spowodowany był ogromnym poczuciem winy. Justin nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, co miałabym ochotę teraz powiedzieć. Nie wiedział o niczym, a ja kolejny raz go okłamałam i pokazałam, że wcale nie jestem tą silną osobą, za którą ostatnimi czasy się uważałam.

     -Może lepiej wejdziemy do środka? – zaproponował uświadamiając mi tym samym, że z nieba coraz częściej zaczynając spadać krople deszczu.

   W odpowiedzi pokiwałam tylko lekko głową i udałam się za chłopakiem w stronę schodów ewakuacyjnych, które były jedyną drogą prowadzącą na dach budynku. Schodząc na dół po stromych stopniach czułam, jak robi mi się gorąco. Równie dobrze mogłabym znajdować się w tedy w saunie lub na samym środku Sahary w Afryce ubrana w zimową kurtkę i nie odczułabym żadnej różnicy. Suchość w gardle doprowadzała mnie do szału, a zapach stęchlizny unoszący się w powietrzu w wąskim korytarzu sprawiał, że robiło mi się niedobrze.

     -Chyba mi nie powiesz, że to tylko przez pogodę – zaśmiał się Justin, kiedy znaleźliśmy się u wylotu ciągnącego się niemal w nieskończoność pomieszczenia. Spojrzałam na chłopaka, który po chwili przybrał nieco poważniejszy wyraz twarzy i czekał na moją odpowiedź.

     -Naprawdę, wszystko jest w porządku – skłamałam starając się wymusić uśmiech. – Nie mów mi, że nigdy nie miałeś gorszego dnia – powiedziałam rozbawiona starając się rozluźnić napiętą atmosferę, jaka pomiędzy nami powstała.

     -Żeby tylko jeden raz… - przyznał Justin. – Ale czasami warto z kimś o tym pogadać, prawda?

     -Są sprawy o których lepiej nie rozmawiać – powiedziałam ściszonym głosem i zaśmiałam się nerwowo. Błagam, skończmy ten temat, pomyślałam mając ochotę wypowiedzieć te słowa na głos. Męczyło mnie ciągłe udawanie i chociaż mogłabym wszystko rozwiązać i uwolnić się od niechcianego uczucia poprzez wyznanie prawdy – bałam się. Nie chciałam ponownie zostać przez kogoś odrzucona, nie chciałam czuć się tak, jak po tych wszystkich incydentach związanych z prześladowaniem w szkole czy chociażby po opuszczeniu sądu w dniu, w którym mój ojciec wyrzekł się do mnie wszelkich praw.

     Jesteś kretynką, skarciłam sama siebie w myślach. I wtedy zdałam sobie sprawę z kolejnej rzeczy – na myśl przyszła mi ta dziwna pustka panująca w mojej głowie, którą poczułam na dachu budynku. Tym razem nie usłyszałam Głosu, tylko coś, nad czym byłam w stanie zapanować.  Nie pojawiło się to znikąd, tylko w stu procentach świadomie skarciłam swoje zachowanie i tok mojego rozumowania.

     Już wiele razy miałam mętlik w głowie, jednak nigdy wcześniej nie czułam czegoś takiego. Radość? Bo w końcu najprawdopodobniej mój prześladowca zniknął. Rozczarowanie? Mimo wszystko Głos był dla mnie pewnego rodzaju wsparciem przez tak wiele miesięcy. Zaskoczenie? Czemu stało się to akurat wtedy, na dachu, chwilę po tym, jak ocknęłam się z tego dziwnego stanu, którego opisanie przychodzi mi z taką trudnością? Walczyłam z Nim od tak dawna, a zniknął w najmniej spodziewanym momencie, w ciągu sekundy, być może nawet w chwili, kiedy najbardziej Go potrzebowałam. Mogłam wtedy skoczyć, wiedziałam o tym. Gdyby powiedział mi, że mam to zrobić – zrobiłabym. Tak jak robiłam to wtedy, kiedy namawiał mnie do samookaleczania.

     -Co dokładnie masz na myśli? – zapytał Justin wyrywając mnie z namyślenia. Spojrzałam na niego zaskoczona nie wiedząc, co mam odpowiedzieć.

     -Już nic – powiedziałam w końcu mocniej naciągając rękawy mojej poprzecieranej kurtki na dłonie. 

~*~

     Od autorki: jakoś udało mi się coś napisać, nie wiem, czy rozdział mi się udał, przewidywałam, że wyjdzie mi coś innego, ale niestety nie wyszło. Jak widzicie, z Bethany coraz lepiej, co oczywiście nie znaczy, że to koniec tej historii. Mimo wszystko mam dla Was małą ciekawostkę, chcę wiedzieć, co o tym myślicie - nie planuję napisać więcej niż 20 rozdziałów tego opowiadania, możliwe, że około 15, ale za to chciałabym napisać kontynuację, mam już nawet jej lekki zarys w głowie. Dlatego chciałam zapytać, czy myślicie, że pisanie drugiej części się opłaci, czy na siłę nie przeciągać i zakończyć opowiadanie po kilkunastu rozdziałach?

     I jeszcze jedna WAŻNA rzecz - postanowiłam nie pisać więcej red-feeling, uznałam, że nic mi z tego nie wyjdzie. Ale za to założyłam nowego bloga z opowiadaniem: no-signature.blogspot.com, jest to coś zupełnie innego, nigdy nie pisałam niczego podobnego i chciałabym się sprawdzić. Na razie opublikowałam bohaterów i prolog, więc zaglądajcie i piszcie, czy Wam się podoba.