Rozdział 1

Mam na imię Bethany. Na nazwisko Camsey. Mam ponad osiemnaście lat, a na świat przyszłam drugiego dnia stycznia 1994 roku. Nie jestem zwykłym dzieckiem. Jestem zaprojektowanym dzieckiem. Genetycznie zaprojektowanym. Zanim jeszcze doszło do mojego poczęcia było wiadomo, jaką będę miała grupę krwi, to, że będę blondynką z niebieskimi oczami również było rzeczą niemal pewną. Brzmi imponująco, prawda? Dla mnie brzmi to tragicznie. Tragicznie, ponieważ nie przyszłam na świat z miłości dwóch osób, nie przyszłam tu po to, aby być kochaną. Przyszłam na świat po to, aby stać się żywym materiałem zastępczym dla chorej siostry.

Nie pamiętam, kiedy zrobiono mi pierwszą operację, ponieważ byłam wtedy jeszcze tak mała, że byłoby to niemożliwe, gdybym cokolwiek pamiętała. Wiem, że miałam wtedy niecały miesiąc życia za sobą, nikt do dzisiaj nie powiedział mi nawet, jaka była to operacja, co wtedy pobrano z mojego ciała, które od zawsze było krojone i niszczone przez chirurgów.

Od zawsze wiedziałam, że rodzicie mnie nie kochają. Czasami wmawiali mi, że jestem dla nich ważna i wiem, że byłam. Ale tylko dlatego, że beze mnie moja siostra by umarła. Cindy była ich oczkiem w głowie, idealną i piękną córką, a ja byłam tylko marną kopią, która miała utrzymać ją przy życiu. Wiedziałam, że gdyby nie choroba mojej siostry nie byłoby mnie na świecie, wiedziałam to od najmłodszych lat i nikt nawet nie próbował mnie przekonywać, że nie jest to prawdą.

Pierwszy raz zbuntowałam się, gdy miałam cztery lata i byłam kilka dni po operacji. Mieli przeprowadzić kolejną - wycinanie płata skóry z mojego uda. Nie chciałam tego, szarpałam się i płakałam. Jednak nie miałam żadnych praw do mojego ciała, do własnych decyzji. Pamiętam jak krzyczałam przy wnoszeniu mnie na salę operacyjną, jak próbowałam uciekać i chować się pod łóżkami nieznanych mi pacjentów. Musieli szybko mnie uśpić i tak zrobili. Wycięli mi kawałek skóry, a gdy się obudziłam całe wydarzenie pamiętałam jak przez mgłę, dopiero z czasem wspomnienia zaczęły powracać.

Czułam straszny ból, a w związku z tym, że nie mogli podać mi większej ilości środków przeciwbólowych płakałam niemal cały czas. Na sali obok leżała Cindy. Wszyscy ją odwiedzali, do mnie nie przyszedł nikt, czasami zaglądały do mnie tylko i wyłącznie pielęgniarki. Takie zaniedbanie ze strony wszystkich osób, łącznie z personelem, spowodowało, że moja rana została zakażona przez wiele bakterii. Było to tak poważne, że groziła mi amputacja nogi, jednak w jednej sekundzie przestało być to ważne.

Przeszczepiona kilka lat wcześniej nerka Cindy została zaatakowana przez raka. Oznaczało to, że znów miałam zostać przewieziona na salę operacyjną, rozkrojona i pozbawiona jednego z organów. Jednak tym razem nie było to takie proste. Mój organizm był zakażony, cały organizm, krew w całym organizmie, nie tylko nodze.

Miałam wtedy pięć lat, Cindy osiem. A nasi rodzicie zostali postawieni przed kolejnym, na pewno wiele trudniejszym wyborem, niż ten poprzedni.

-Musicie przeprowadzić tą operację. - Mówił zdesperowany ojciec przy drzwiach mojej sali. - Trzeba ryzykować, może się udać. Musi się udać!

-Brian, słuchaj. Znam was od dawna i wiem, że nie traktujecie Bethany, jakby była waszą córką, ale nie możecie jej po prostu zabić! - Odezwał się John Evans.

-W takim razie mamy zabić Cindy, tak?! - Krzyknęła moja matka.

-Ona i tak umrze, nie rozumiecie tego?! - Warknął John. - Jeśli nie przeszczepimy jej nerki siostry to umrze za kilka godzin, ale jeśli to zrobimy, to uśmiercicie Bethany, a za kilka dni z Cindy i tak będziecie musieli się pożegnać! Jeśli wyrazicie zgodę na ten przeszczep to opóźnicie jej śmierć o góra trzy, cztery dni, ale w efekcie i tak stracicie je obie. Jeśli nie wyrazicie tej zgody ocalicie Bethany. Dla Cindy i tak nie ma już szans. - Z sekundy na sekundę jego głos słabł. Walczył o moje życie, o moją godność. - Musicie to zrozumieć, że ona umiera. Ona się męczy, skończcie to szybko i pozwólcie jej odejść, to nie ma sensu, a przeprowadzanie kolejnej operacji tylko bardziej ją wykończy. Nie chcecie, żeby tak umarła, prawda? - Zamilkł i nastała długa, głucha cisza. Mimo że byłam tylko dzieckiem rozumiałam wszystko. Wiedziałam, że moja siostra umrze, a ja już do końca życia będę czuła się winna. Nie skarżyłam się na ból w nodze, a gdybym to zrobiła lekarze zapobiegliby infekcji. Jednak zdawałam sobie sprawę z tego, że śmierć Cindy oznacza wolność dla mnie. Oznacza koniec operacji, koniec bólu. Czułam się z tym źle, czułam się źle z tym, że wiadomość o tym, że moja siostra umiera odbieram z takim pozytywnym nastawieniem. Jednak nie mogłam się oszukiwać. Nie chciałam, żeby ona żyła. Nienawidziłam jej za to, że rodzice ją kochali, a mnie traktowali, jakbym była kimś obcym. Nienawidziłam siebie za to, że nie potrafiłam być smutna, że nie potrafiłam płakać i modlić się za Cindy, o jej szczęście. Jednak gdzieś głęboko czułam, że moja siostra też tego chce. Że chce umrzeć i w końcu jej pragnienie zostanie spełnione.

Cindy zmarła trzy godziny później, tak jak przewidywali lekarze. Mnie za to udało się uniknąć amputacji nogi, a mój organizm z dnia na dzień zaczął zdrowieć i odzyskiwać siły. Na pogrzebie mojej siostry stawiło się mnóstwo ludzi. Moja rodzina, której większość właśnie tam poznałam, znajomi moich rodziców, oraz koleżanki Cindy. Widząc ich zrozpaczone twarze czułam smutek, pierwszy raz po śmierci siostry. Ja sama stałam z kamiennym wyrazem twarzy i trzymałam moją ciocię Kathryn za rękę. Chociaż powinnam powiedzieć samo Kathryn. Nie lubiła i dalej nie lubi, kiedy nazywam ją ciocią. Jest ode mnie tylko o 10 lat starsza i jest dla mnie najlepszą przyjaciółką.

Kat od zawsze była piękną dziewczyną, miała długie, brązowe włosy, ciemne oczy i lekko oliwkową karnację. Na pogrzebie Cindy była ubrana w długą, czarną sukienkę, oraz marynarkę i chustę, która miała za zadanie zasłaniać jej dekolt. Było lato, a temperatura była zaskakująco wysoka. Wszystko dookoła wyglądało pięknie, jednak w ogóle nie pasowało do okoliczności. Nie potrafiłam poczuć się jak na pogrzebie, chociażbym bardzo chciała.

Po całej ceremonii Kat zabrała mnie na lody. Tak, dość nietypowe zachowanie, ale kiedy wszyscy się porozchodzili i nawet rodzice zapomnieli o moim istnieniu tylko to mogłyśmy zrobić. Nie kursowały żadne autobusy, które mogłyby zawieść nas do domu, a Kat nie miała jeszcze prawa jazdy. Weszłyśmy więc do małej kawiarenki blisko centrum miasta i usiadłyśmy przy stoliku znajdującym się obok okna.

-Ładna pogoda, prawda? - Powiedziała do mnie Kat ściągając marynarkę i chustę, w której na pewno było jej gorąco. Podążyłam w jej ślady i zdjęłam z siebie czarny sweterek, a następnie powiesiłam go na oparciu mojego krzesła.

-Co panie zamawiają? - Zapytała niewysoka blond kelnerka z uśmiechem na twarzy. Kat złożyła szybko zamówienie składające się z dwóch czekoladowych deserów lodowych, które od zawsze uwielbiała.

-Kiedy znowu do nas przyjdziesz? - Zapytałam. Kat mieszkała w Phoenix, w Arizonie, a ja w Reading położonym w Pensylwanii. Dzielił nas prawie cały kraj, jednak Kat zamierzała studiować w Filadelfii, co znacznie ułatwiłoby nam kontakt.

-Myślę, że odwiedzę was dopiero na święta. Muszę się teraz sporo uczyć. - Westchnęła. Wiedziałam, że Kat nie lubi przebywać daleko ode mnie. Zawsze to ona jedna z całej naszej rodziny się o mnie troszczyła, bawiła się ze mną i rozmawiała. Tylko ona popierała mnie, gdy nie wyrażałam zgody na operację, jednak zawsze i tak wszystkim udawało się nas uciszyć. Była dla mnie jak siostra, ktoś najważniejszy na świecie. Kochałam ją i wiedziałam, że gdyby tylko mogła wprowadziłaby się do nas, aby mi pomóc. Jednak nie było to możliwe.

Miesiąc po śmierci Cindy i po pięciu latach małżeństwa moi rodzice rozwiedli się. Mój ojciec wyjechał do Kanady, ja zostałam z mamą. Myślałam, że teraz wszystko się ułoży, ponieważ Hanna zawsze traktowała mnie lepiej niż Brian, mimo że dalej wiedziałam iż Cindy znaczyła dla niej więcej niż ja. Miałam wrażenie, że mnie kocha. Kocha mnie, ale nie chce tego okazywać. Jednak myliłam się. Ponieważ jedne z tych najgorszych chwil mojego życia miały dopiero nastąpić i miały mieć początek w moim własnym domu. Miało to mieć na mnie wpływ większy, niż wszystkie przeprowadzone operacje. Miało to mnie doprowadzić do takiego stanu, w jakim jeszcze nigdy w całym swoim życiu nie byłam.

Od autorki: 

Chciałam bardzo podziękować za wszystkie komentarze, jesteście cudowni :) Cieszy mnie bardzo, że spodobał wam się prolog i mam nadzieję, że ten rozdział również przypadnie wam do gustu. 

Szczerze przyznam, że wzorowałam się na książce i filmie "Bez mojej zgody", jeśli ktoś czytał lub oglądał to na pewno zauważył podobieństwo. Jednak pozostałe rozdziały nie będą miały już nic wspólnego z żadnym filmem lub czymkolwiek innym. 

Kolejna informacja - na Justina będziecie musieli trochę poczekać, ponieważ pojawi się od dopiero w 10 lub 11 rozdziale (jestem przy pisaniu 9, więc zobaczę, jak uda mi się to rozłożyć). Chociaż bardzo bym chciała nie dam rady wprowadzić go wcześniej. Mam tylko nadzieję, że się przez to nie zniechęcicie bo gwarantuję, że warto czekać :-)

Przy okazji zapraszam do oglądania "promo" bloga w zakładce MENU.

xx,