Prolog

5 dzień lutego 1993r.

Dziewczyna w żółtej sukience siedziała z podkulonymi kolanami w szpitalnej poczekalni oddziału dziecięcego. Włosy miała idealnie ułożone, lekko podkręcone na lokówce, niemal świeżo od fryzjera. Za to jej makijaż prezentował się fatalnie – niedomalowane jedno oko, drugie zaś rozmazane. Czarny tusz znajdujący się na całej twarzy blondynki sprawiał, że ludzie oglądali się za nią, starając się domyślić, co mogło się stać.

Do poczekalni około godziny jedenastej trzydzieści wbiegł młody, przystojny chłopak. Był ubrany w elegancki garnitur, włosy miał lekko nastroszone, twarz bladą i zmartwioną. Podszedł do blondynki i objął ją ramieniem, nie wiedział, co powiedzieć. Był na to gotowy, oboje byli, jednak nie spodziewali się, że będzie to aż tak trudne i bolesne. Mimo że tak naprawdę dalej byli nastolatkami, czuli się odpowiedzialni i dorośli. W chwilach zapomnienia zachowywali się jak wszystkie inne osoby w ich wieku, chodzili na imprezy, robili głupie kawały nieznanym im ludziom, jednak gdy wracali do domu zmieniali się w dojrzałych, kochających rodziców. Traktowali swoją córeczkę jakby była całym ich życiem, bo teoretycznie była. Dziewczynka przyszła na świat, gdy oboje mieli po 17 lat i chociaż na początku trudno było się z tym pogodzić, w końcu zaakceptowali to, co się stało i wychowywali ją tak, jakby byli dorośli i całkowicie świadomi swojego postępowania.

Dwuletnia wtedy Cindy leżała na sali operacyjnej, a jej całe życie zależało od grupy chirurgów, na czele której stał doświadczony lekarz John Evans, trzydziestoletni mężczyzna, który na pierwszy rzut oka wyglądał na rozbójnika z liceum. Cindy z pozoru była zwykłą dwulatką, śliczną blondynką o niebieskawozielonych oczach. Wszyscy wróżyli jej, że gdy urośnie, zostanie modelką, ponieważ zapowiadała się na bardzo urokliwą dziewczynę. Jednak była ona nękana przez chorobę, z którą zmaga się wiele osób. Od kilku miesięcy chorowała na raka, jednak został on wykryty zbyt późno i miał już przerzuty do wielu części ciała. Zaatakował mięśnie, mózg i inne organy. Gdy zaraz przed wyjściem na bal karnawałowy rodzicie zauważyli, że jej oczy i usta zaszły krwią bez namysłu zadzwonili po karetkę. Życie Cindy wisiało na włosku i pilnie potrzebowała dawcy. Los chciał, że niemal kilka godzin wcześniej w wypadku samochodowym, podczas zawodów zginął dwudziestotrzyletni mężczyzna Tomas Revens, znany rajdowiec, który zaczynając swoją karierę podpisał dokument mówiący o tym, że w razie jego nagłej śmierci lekarze mają prawo, do oddania jego organów potrzebującej osobie. Nerka Tomasa została przeszczepiona Cindy. Nie miało to znaczenia, że ona miała tylko dwa lata, a on ponad trzydzieści. W końcu przeprowadzano już nie takie operacje.

Kiedy doktor Evans wszedł do poczekalni twarze młodej pary nastolatków zwróciły się w jego stronę. Gdy John lekko się uśmiechnął odetchnęli z ulgą. Ich dziecko żyło, oddychało.

11 dzień lutego 1993r.

Dziewiętnastoletnia Hanna i jej rówieśnik, oraz narzeczony Brian usiedli w gabinecie doktora Marksa, starszego mężczyzny, który od początku choroby Cindy sprawował nad nią „opiekę”. Wezwał ich do siebie na rozmowę, aby omówić niemal krytyczny stan zdrowia ich córki i uświadomić ich, co tak naprawdę się dzieje.

-Wiecie, że z Cindy nie jest dobrze – zaczął. Nie było to pytanie, nie było to również jednoznaczne twierdzenie, mimo to, rodzicie dziewczynki pokiwali równocześnie głowami. - Tym razem, mieliśmy szczęście, lub raczej powinienem powiedzieć, że los był po naszej stronie, ale może to się już nigdy nie powtórzyć. Jeśli następnym razem coś złego się stanie, nie możemy liczyć na taki bieg wydarzeń. Cindy będzie potrzebowała natychmiastowej pomocy, nie będzie mogła czekać kilku godzin, albo dni. A dawcy tak szybko nie znajdziemy, jednak nie chcę i nie mogę wszystkiego spisywać na straty. Dlatego poprosiłem was, żebyście do mnie przyszli, ponieważ mam propozycję. - Westchnął cicho i poprawił się na krześle, jakby zaraz miał ogłosić, kto został prezydentem Stanów Zjednoczonych. - Może się to wydawać dziwne i trochę niepoważne, ale wiem, jak bardzo chcecie... jak bardzo my wszyscy chcemy ocalić Cindy. Otóż chciałbym zaproponować wam, lub raczej zasugerować postaranie się o drugie dziecko.

Hanna już chciała coś powiedzieć, jednak doktor nie dał jej dojść do słowa i kontynuował:

-Jednak nie ma to być zwykłe dziecko. Nigdy nie ma pewności, że osoba, która jest naszą siostrą, lub bratem, ma kod genetyczny na tyle zbliżony, że będzie mógł oddać krew, lub cokolwiek innego swojemu rodzeństwu, ale za to na takie rzeczy możemy mieć wpływ. Możemy mieć wpływ na kod genetyczny dziecka, jednak jedynie przed jego narodzinami. Niewiele się o tym teraz mówi, ponieważ jest zbyt wielu przeciwników takich działań, ale nazywa się to projektowaniem genetycznym. Jeśli tylko wyrazicie zgodę, możemy zaprojektować genetycznie wasze dziecko, które Hanna będzie musiała urodzić. - Mężczyzna spojrzał na dziewczynę, której mina wyraźnie pokazywała przerażenie. - Nie jest to nic strasznego, a uratuje to Cindy. Lub raczej... utrzyma ją przy życiu jak długo się da.

-Zgadzamy się! - Wykrzyknął Brian. Dopiero po chwili spojrzał na swoją dziewczynę. Blondynka lekko pokiwała głową na znak, że popiera narzeczonego.

-To świetnie. - Uśmiechnął się doktor Marks. - Dla szybkiego wyjaśnienia... Dziecko, które się wam urodzi nie będzie na sto procent będzie dziewczynką, nie mamy też dużego wpływu na jego wygląd, ale w większości przypadków zaprojektowane dziecko wygląda bardzo podobnie do osoby, do której próbujemy je genetycznie upodobnić, to znaczy, że może mieć blond włosy, niebieskie oczy, może ważyć tyle samo i rosnąć w tym samym tempie. Oczywiście, nic nie jest na pewne, ale tak jak powiedziałem – w większości przypadków tak się dzieje. Jednak podejrzewam, że nie stanowi to zbyt dużego problemu, prawda? - Marks zrobił kilkusekundową pauzę. - W takim razie wszystko mamy ustalone. Do zobaczenia za dwa tygodnie.

I wyszedł.

Od autorki: Witam wszystkich po długiej przerwie od blogowania. Nie wiem, czy dużo osób będzie tego bloga czytać, ale zawsze się ktoś znajdzie, prawda? Przynajmniej ktoś, kto jeszcze pamięta mnie z czasów blog.onet.pl i blogów takich jak icantstop albo odzyskac-czucie. W każdym razie... zaczynam od nowa i planowałam to od dawna. Brakowało mi tego bardzo. Mam nadzieję, że tym razem znów spodoba wam się to, co wymyśliłam, przynajmniej w niewielkim stopniu. Proszę nie zrażać się ze względu na Justina, nie będzie on głównym motywem :) Niedługo postaram się uzupełnić menu o "trailer" i "promo" ale musicie trochę poczekać.

xoxo,