Rozdział 3

31 dzień marca 2002r.

Tego, jak poczułam się zaraz po obudzeniu nie da się opisać. To, co wtedy zobaczyłam na zawsze będzie mnie prześladowało, zawsze będzie w mojej głowie. Dwójka policjantów siedziała w kuchni razem z Kat, która nie mam pojęcia jak tam się znalazła. Płakała, a gdy zobaczyła mnie w drzwiach widziałam po jej twarzy, że nie wie, co ma zrobić. Co powiedzieć, jak powiedzieć. Mimo wszystko musiała.

Hanna nie żyła. Moja mama nie żyła. Co więcej, to ona sama odebrała sobie życie. Wyszła w środku nocy z domu do pobliskiego lasu i tam się powiesiła. Gdy te informacje powoli były mi przekazywane z sekundy na sekundę czułam się tak, jakby moje ciało się rozpadało. Nie chciało mi się płakać, chciałam stamtąd uciec, ale nie miałam siły. Usiadłam na małym taborecie i wbiłam wzrok w ścianę. Nie chciałam do siebie przyjąć tej wiadomości, że jeszcze wczoraj wieczorem z nią rozmawiałam. Śmiałam się z nią, obiecałam, że kupię jej tą cholerną sukienkę i zostanę gwiazdą. A kilka godzin później ona wybrała śmierć. Wybrała swoją własną śmierć nie myśląc o mnie. Gdyby myślała, zostałaby ze mną. Chciałaby wyzdrowieć i żyć jak normalna osoba. Wszystko mogło się ułożyć i nie umiałam przestać o tym myśleć. Wolała umrzeć, niż być ze mną.

25 dzień kwietnia 2002r.

Kiedy go zobaczyłam poczułam, jak łzy napływają mi do oczu. Nie było go nawet na pogrzebie, a teraz jeszcze chciał zrobić mi coś tak strasznego. Brian stał oparty o duży filar znajdujący się przed budynkiem sądu rodzinnego. Zaplanował tą rozprawę zaraz po tym, jak doszły do niego wieści o śmierci mojej mamy. Chciał wyrzec się praw rodzicielskich do mnie. Nie chciał w świetle prawa być więcej moim ojcem, ponieważ musiałby mnie wtedy wziąć do siebie, więc było to najprostsze rozwiązanie na to, aby się mnie pozbyć.

Po rozprawie czułam się, jakby ktoś kolejny raz wbił mi nóż prosto w serce. Nie dość, że sąd zgodził się na odebranie praw rodzicielskich mojemu ojcu, to jeszcze nie pozwolił mi zamieszkać razem z Kat. Kathryn wprowadziła się do Filadelfii i tam się uczyła, jednak nie miała nawet swojego domu, a ten należący do Hanny sprzedano, ponieważ nie miał już właściciela, a ja byłam zbyt młoda. Do tego Kat miała za mało pieniędzy, aby zajmować się również mną, ponieważ ledwo wystarczało jej na własne życie. Ponadto miała tylko 18 lat i nie mogła mnie adoptować. Dlatego sąd postanowił umieścić mnie w domu dziecka.

Kat mówiła, że powoli wychodzi na prostą i sąd postanowił, że gdy tylko jej sytuacja finansowa będzie dobra i gdy moja ciocia przekroczy 21 rok życia będę mogła z nią zamieszkać. Miały to być tylko trzy lata w domu dziecka, jedyne trzy lata. Wszyscy mówili, że nie będzie tak źle, że dam sobie radę, że opiekunki są tam bardzo wyrozumiałe i nie stanie mi się krzywda, że nikt nic złego mi nie zrobi. Jednak nikt tak naprawdę nie wiedział, że dobrze nie będzie. Ja również byłam niczego nieświadoma. Nie byłam świadoma tego, na jakie straty mnie spisują posyłając mnie tam. Na co mnie narażają.

Najgorszą rzeczą był fakt, że dom dziecka znajdował się blisko Reading i miałam uczęszczać do mojej starej szkoły w której od plotek na mój temat po śmierci mamy i sprawie w sądzie krążyło już tak dużo, że nie dało się ich zliczyć. Znów zostałam nazywana „mordercą”, mówili mi rzeczy typu „jesteś tak okropna, że twoja matka wolała się zabić niż patrzeć na twój straszny pysk”, co bolało mnie tak bardzo, jak nic innego na świecie.

Jedyną pozytywną rzeczą, jaka spotkała mnie w tamtym czasie był fakt, że nie byłam przez nikogo prześladowana w domu dziecka. Dzieci, które tam poznałam z nikim nie zawierały przyjaźni, wszędzie chodziły same i użalały się nad własnym losem. Ja też tak robiłam. Miałam zaledwie 8 lat, ale czułam się, jakbym miała ponad 70.

Nikt nie zwracał na mnie uwagi, nikt nie próbował rozmawiać, zapytać się, czy w szkole dobrze mi idzie. Czułam się jeszcze gorzej, niż kiedy wracałam do praktycznie pustego domu. Wiedziałam jedno – moje życie nie miało najmniejszego sensu. Nie byłam nic warta, ludzie omijali mnie szerokim łukiem, a jak już ktoś do mnie podszedł to tylko po to, aby skrytykować to, kim jestem, co robię i wmówić mi, że powinnam była się w ogóle nie urodzić. Że powinnam była zginąć w wypadku samochodowym lub... że powinnam sama się zabić.

To jest właśnie dopiero początek historii, którą chciałam wam opowiedzieć. Początek czegoś, co zmienia człowieka na zawsze. Historii o tym, jak ciężko trzeba walczyć o odzyskanie siebie samego, swojej wolnej woli, swoich myśli. O tym, jak bardzo trudne jest życie z problemami takiej wagi, z ciągłą chęcią zakończenia swojego życia. Nigdy nie podejrzewałam, że to wszystko może doprowadzić mnie do takiego stanu psychicznego, do czystego wariactwa na punkcie własnej śmierci.

Jednak jak każda historia moja również ma plusy i skoro teraz to czytacie to zapewne ma też dobre zakończenie. Mimo to nic nigdy dookoła mnie nie będzie już normalne. To co widziałam, to czego doświadczyłam nigdy nie wyparuje z mojej głowy i nigdy o tym nie zapomnę. Osób, które poznałam, które pokochałam i znienawidziłam. Siebie samej płaczącej w małym pokoiku obwiniającej wszystkich innych o to, że żyję. Że nie chcą pozwolić mi odejść. Dzisiaj jestem im za to wdzięczna, kiedyś byłabym wstanie pociągnąć ich za sobą w płomienie.

Nie pamiętam, kiedy pierwszy raz o tym pomyślałam, ale pamiętam, kiedy pierwszy raz  to zrobiłam. Nie wiem, jaki to był dzień, ale był rok 2003, był to grudzień, około dwa tygodnie przed moimi dziesiątymi urodzinami. Na łóżku obok mojego leżała Rose, czarnoskóra ośmiolatka, która straciła rodziców w wypadku samochodowym. Rose była miłą dziewczyną, dzieliłam z nią pokój od kilku miesięcy, nie byłyśmy najlepszymi przyjaciółkami, ale zdarzało nam się porozmawiać o błahych prawach. Ona też była prześladowana w szkole, jednak z innego powodu – koloru swojej skóry. Dla mnie osobiście nie miało to znaczenia, ważne, że ona sama nie próbowała wyżywać się na mnie.

Rose wtedy już spała, ja czekałam, aż światła na korytarzu zgasną. Około trzy godziny wpatrywałam się w szybę zamontowaną w drzwiach i kiedy po drugiej stronie w końcu nastała ciemność zsunęłam się po cichu z łóżka. Poczekałam jeszcze kilka minut i wyszłam powoli z pokoju. Łazienka znajdowała się przy pokoju numer 8, należała ona do mnie, Rose i jeszcze dziewczyn z pokojów o numerach 6, 7 i 9. Nie była ona duża, ale każda z nas miała w niej swoją własną szufladkę na rzeczy osobiste. Weszłam do środka i zastawiłam drzwi jeżdżącą szafką, ponieważ nie było w nich zamków. Czułam się poddenerwowana, ale równocześnie bardzo podekscytowana. Nie planowałam się zabić, jeszcze nie. Chciałam tylko zobaczyć, jak to jest.

Sięgnęłam ręką do mojej szuflady i wyciągnęłam z niej nożyczki. Usiadłam na ziemi i spojrzałam w sufit. Od kiedy pamiętam byłam odporna na ból fizyczny, nie płakałam, myślę, że była to zasługa wielu operacji, po których rany potrafiły niemiłosiernie piec.

Przyłożyłam ostrzejszą stronę nożyczek do lewego nadgarstka. Dziwnie się czułam. Miałam tylko 9 lat, osoby w tym wieku nie robią takich rzeczy, są to przeważnie nastolatki. Jednak dla mnie nie miało to większego znaczenia. Wiedziałam, że będę uważana za kretynkę niepoczytalną psychicznie, ale musiałam. Musiałam zastąpić ból psychiczny bólem fizycznym. Musiałam spróbować bo wiedziałam, że kiedyś będę chciała odebrać sobie życie, a perspektywa brania tabletek lub wieszania się, jak zrobiła to moja mama, przerażało mnie bardziej niż cięcie się. Do dzisiaj nie wiem, czemu tak było, ale czułam to gdzieś w sobie i nie mogłam postępować wbrew swoim przekonaniom. Musiałam zrobić to, co chciałam. Co uważałam za dobre.

Znalazła mnie wtedy Sam, dziewczyna z pokoju numer 6. Od kilku dni chorowała i często wymiotowała w środku nocy. Gdy mnie znalazła pobiegła po naszą opiekunkę Alison, a potem zemdlała. Wiem, że na jej miejscu też bym tak zareagowała. W końcu to niecodzienny widok. Wyobraźcie sobie, że około trzeciej nad ranem wchodzicie do łazienki a w niej widzicie kilkulatkę całą we krwi. Byłam wtedy nieprzytomna, ale jestem w stanie wyobrazić sobie przerażenie Sam.

Alison wezwała karetkę i zawieziono mnie do szpitala. Lekarze uznali, że nie straciłam zbyt wiele krwi i, że zemdlałam tylko dlatego, że przeraził mnie widok moich ran. Możliwe, że mieli rację, ale ja sama nic nie pamiętam. Jednak czułam się szczęśliwa bo w końcu postawiłam na swoim i nagle przestało mnie obchodzić to, co o mnie myślą. Byłam wolna. A przynajmniej tak mi się wydawało.

Od autorki:

I zaczyna się. Nie, to nie będzie prosty blog o dziewczynie, która się "tnie" tylko o czymś jeszcze nieco głębszym, a mianowicie temat samej depresji i innych chorób psychicznych, co, muszę przyznać, zawsze mnie interesowało. Wiem, że ostatnimi czasy powstało dużo blogów o podobnej tematyce, ale obiecuję, że nie napiszę czegoś, co będzie wam przypominało jakąkolwiek inną historię, bo w końcu ja to ja, kto mnie zna z onetu to wie, że wyobraźnię mam szaloną haha.

Wiele osób zastanawia się, jaki będzie Justin. Nie powiem wam wszystkiego, ale mogę zdradzić, że nie będzie on osobą sławną, nie będzie też zajmował się muzyką, tylko czymś nieco innym (można się domyślić czym po obejrzeniu trailera).

Do Katy Belieber (nie miałam jak wcześniej Ci napisać) - jeśli chodzi Ci o "xx" to zawsze tak podpisywałam się na onecie (mój były nick to Cocoss), a jeśli o samo swiftonic to być może znasz z twittera.

Nowy rozdział nie wiem dokładnie kiedy, ale do tygodnia powinnam dodać :)

xx,