Rozdział 5

   Trafiłam do grupy numer trzy, oprócz mnie uczęszczało do niej jeszcze pięć innych nastolatków z podobnymi problemami do moich. Victoria, dziewczyna, którą widziałam na początku mojego pobytu w szpitalu na stołówce, miała szesnaście lat i cięła się od czternastego roku życia, w  Southwood Hospital znajdowała się od trzech miesięcy, a jej stan raz się polepszał, raz pogarszał. Była również piętnastoletnia Jessica, nieśmiała, niska brunetka o niemal czarnych oczach, podobnie jak ja była tutaj nowa. Jake, siedemnastoletni piłkarz, który jak się dowiedziałam, chodził kiedyś do mojej szkoły; ruda, niska i lekko uśmiechnięta Lisa, której pobyt w szpitalu prawdopodobnie dobiegał końca, oraz drugi chłopak Tom, który w wieku dziesięciu lat poparzył sobie twarz żrącym kwasem, od tego czasu nosił maskę i uważał, że dla wybryków takich jak on nie ma miejsca na ziemi – dlatego chciał popełnić samobójstwo.

     Naszą terapeutką i jednocześnie moją opiekunką była młoda latynoska Yasmin, którą od razu polubiłam. Robyn opowiedziała mi o tym, że Yasmin również kiedyś się cięła i była pacjentką  Southwood. Wyszła po dwóch latach, ale dopiero po czterech wróciła do „normalnego” życia. Ponoć większość pracowników szpitali takich jak ten cierpiało kiedyś na jakąś chorobę psychiczną, lub miało z nią bliski kontakt.

    Na początku września poznałam jeszcze jedną dziewczynę. Joan. Miała dwanaście lat i od kiedy była siedmiolatką chorowała na anoreksję. Nie potrafiła wytłumaczyć, czemu stało się to tak wcześnie, ale z czasem zaczęła rozumieć, że po prostu nie chce żyć więcej w swoim ciele – i tyle. Joan nie była bardzo wychudzona, może i miała lekką niedowagę, ale wyglądała tak jak powinna. Do tego była bardzo ładna – lekko falowane blond włosy do ramion, niebieskie oczy i różowa cera. Dużo się uśmiechała i zachwycała się zespołem McFly, na pozór była zwykłą dwunastolatką, jednak kiedy siedziałyśmy czasem wieczorem w świetlicy i Joan opowiadała mi różne poznane przez nią historie, miałam wrażenie, jakbym rozmawiała z siedemdziesięcioletnią kobietą. Może właśnie ten fakt sprawił, że poczułam do niej ogromny respekt oraz sympatię. Byłyśmy z Joan najmłodsze w szpitalu, co spowodowało, że już po miesiącu znajomości bardzo się zaprzyjaźniłyśmy. Nie stałyśmy się kimś w rodzaju papużek nierozłączek, ale byłyśmy sobie bliskie. Była to więc moja pierwsza dobra koleżanka, jaką kiedykolwiek miałam.

     Joan trafiła do szpitala w marcu, wcześniej leczyła się w prywatnych klinikach, jednak uznano, że nie jest to wystarczające, ponieważ zbyt dobrze udawało jej się maskować swoją niechęć do jedzenia. W klinice jadła wszystko, przybierała na wadze, wypisywano ją – kilka tygodni później wychudzona trafiała do szpitala. Lekarze obwiniali rodziców za niedopilnowanie jej, jednak nie mogli czuwać przy niej cały dzień. Joan chodziła do szkoły, gdzie biegała non stop po schodach, na zajęciach wychowania fizycznego ćwiczyła dwa razy dłużej od innych, nie jadła drugiego śniadania, a kiedy wracała do domu zamykała się w pokoju i zamiast odrabiania lekcji wykonywała serie ćwiczeń, po których, jak mi opowiadała, nie była w stanie się ruszać. Być może lekarze mieli rację, że rodzice Joan nie zwracali zbyt dużej uwagi na to, co robi ich córka, jednak trudno im się dziwić – oprócz Joan wychowywali jeszcze piątkę innych dzieci, w tym dwie bliźniaczki syjamskie zrośnięte głowami.

   -Kocham moje siostry – mówiła Joan – uważam, że są dobrymi dziewczynami i nie zasłużyły sobie na to. – Lucy i Veronica miały wtedy po siedemnaście lat, gdy się urodziły próba rozdzielenia ich była niemal niemożliwa, dlatego ze względu na to, że były zrośnięte ze sobą w dość sprzyjający ich rozwojowi oraz umożliwiający normalne poruszanie się sposób nie przeprowadzono operacji.

*

   Pierwszy sylwester na oddziale spędziłam razem z Joan, Robyn oraz kilkoma innymi dziewczynami, chłopakami i terapeutami na boisku do koszykówki. Oglądaliśmy fajerwerki puszczane przez animatorów, którzy zostali zaproszeni do szpitala znajdującego się obok Southwood. Kilka minut po północy rozeszliśmy się do pokojów i jakby nigdy nic poszliśmy spać. Nie odczuwałam żadnej zmiany, kolejny rok upłyną, i co z tego? Na następny dzień z dziesięciolatki miałam się zmienić w jedenastolatkę i czułam, że również nic to nie zmieni. Zdawałam sobie sprawę z tego, że tak czy inaczej będę dalej tylko dzieckiem, nikt nie zacznie traktować mnie w żaden sposób poważniej. Byłoby to co innego, gdybym obchodziła osiemnaste urodziny. Jednak coś w głowie mówiło mi – „czy ty w ogóle będziesz miała kiedyś osiemnaście lat? Czy ty dasz sobie radę? Czy CHCESZ dać sobie radę?” Nie wiedziałam, czy tego chciałam, czy nie. Byłam zbyt młoda, żeby to zrozumieć. W końcu co dla jedenastolatki może znaczyć „sens istnienia?” Moim sensem istnienia była Cindy, gdy ona odeszła przestałam być potrzebna. W końcu to dla niej zostałam stworzona, tylko ona mnie potrzebowała. Karmiono mnie, kupowano mi ubrania oraz leki na przeziębienia abym była zdrowa i utrzymywano mnie przy życiu tylko ze względu na nią. Tylko i wyłącznie.

     Dziwaczny głos w mojej głowie zaczął pojawiać się częściej i częściej. Nie wiem, czy był to mój własny głos – być może. Jednak wydawał się obcy, tajemniczy, przerażający, coś było w nim nie tak. Ale to coś równocześnie sprawiało, że bardzo go potrzebowałam. Zadawał mi często pytania i zanim udzieliłam w swojej głowie odpowiedzi on mnie na nią nakierowywał. Nie było to czymś naturalnym i dobrze o tym wiedziałam.

   Pierwszą osobą, której o tym powiedziałam była Joan. Ona sama przyznała się, że czasem również słyszy w swojej głowie dziwne rzeczy. Ponoć tak się dzieje. Nie jest to jeszcze schizofrenia, ale nie jest to również głos, nad którym jesteśmy w stanie zapanować. Ten, który od wielu lat nękał Joan był męskim, twardym i grubym głosem – tak mi go opisywała. Mówił jej, że jest gruba, brzydka i powinna się głodzić. Głos, który ja słyszałam wydawał się być raczej kimś w rodzaju mojego sojusznika, nie obrażał mnie (przynajmniej na samym początku), raczej podpowiadał, przedstawiał inne rozwiązania, nowe poglądy na wiele spraw. W ciągu kilku miesięcy zmieniłam się nie do poznania. Nie czułam się bezradna, wiedziałam, że to moje życie i wbrew pozorom mogę zrobić z nim co chcę, nawet je sobie odebrać. Mimo to, inna część mnie dalej była przerażona. Wizja powolnego odchodzenia w nicość przerażała mnie, ale jednocześnie była czymś tak ekscytującym, że byłabym w stanie zrobić wszystko, aby na chwile to poczuć.

     Tutaj właśnie pojawiały się moje lęki – a co, jeśli będę już umierać, będę to czuła i wcale nie spodoba mi się to uczucie? Jeśli w momencie odejścia wola życia powróci, ale nie będę w stanie już nic zrobić? Zdaje mi się, że to właśnie takie spojrzenie na wizję śmierci, sprawiło, że skończyło się tylko na kilku, nie tak głębokich cięciach.

*

     W dzień moich jedenastych urodzin na zajęciach grupowych został mi wręczony mały tort oraz każdy złożył mi życzenia. To chyba wtedy po raz pierwszy poczułam dziwną więź z tymi osobami. Po raz pierwszy stanęłam z każdym z nich twarzą w twarz, usłyszałam coś miłego, podzieliłam się nawet z nimi tortem, śmialiśmy się. O dziwo, przynajmniej z mojej strony, był to śmiech jak najbardziej szczery. Później, po terapii, zgodzono się na to, aby Kat zabrała mnie na urodzinową „kolację” w KFC. Nie rozmawiałyśmy dużo, ale był to miło spędzony wieczór. Po raz pierwszy od kilku miesięcy bez ograniczeń wyszłam za teren psychiatryka, mogłam przyglądać się zupełnie normalnym osobom, dzieciom cieszącym się z zabawek, dorosłym stojącym w kolejce. Chociaż jeszcze w tamtym czasie w szpitalu nie czułam się jak pod kloszem i izolacja nie dała się do końca we znaki, odczułam różnicę. Niezbyt wielką, ponieważ cztery miesiące to wcale nie tak dużo, ale jednak dostrzegałam inność świata zewnętrznego od tego, do którego powoli musiałam się dostosowywać.

*

     Pod koniec stycznia moja pięciomiesięczna terapia dobiegła końca. Miałam spotkać się z Tiffany, a ona, wraz z innymi pracownikami Southwood musiała ocenić, jak prezentuje się mój stan psychiczny. Nie czułam się dobrze i wiedziałam o tym. W każdej chwili byłam gotowa do wstania z miejsca, udania się do łazienki i zrobienia sobie krzywdy. Nagle wizja powrotu do domu dziecka przeraziła mnie. Musiałabym wrócić do szkoły, znów byłabym wyśmiewana, ignorowana, a dobrze pamiętałam, co działo się za każdym razem, gdy podcięłam sobie żyły – płacząca Kat, przerażone pielęgniarki w kółko pytające jak się czuję, współczucie w ich oczach. Nie wiem, czy dobrze wtedy postąpiłam, ale wprost powiedziałam o tym, że dalej mam myśli nie o tyle samobójcze, ale autodestrukcyjnie – chęć zrobienia sobie krzywdy i myśl o tym, że znów będę w centrum uwagi, w pozytywnym sensie tego znaczenia, zagnieździła mi się w głowie i nie byłam w stanie przestać o tym myśleć. Dlatego właśnie Tiffany zaproponowała Kathryn podpisanie kolejnej umowy na tym razem półroczną terapię. Kat oczywiście podpisała potrzebne papiery, a ja dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że nie postąpiłam do końca zgodnie z własną wolą.

     Lub być może wolą, która została mi narzucona przez tajemniczy głos w mojej głowie.

Od autorki:

Rozdział znowu trochę krótszy, ale obiecuję, że następny będzie znów trochę dłuższy. Za wszystkie błędy przepraszam, bardzo dziękuję za komentarze. Widzę, że dużo osób zastanawia się, jak wprowadzę Justina. Mogę wam powiedzieć tyle - nie wiem, czy was zaskoczę, bo nie będzie to nic specjalnego, ale może wam się spodobać.