Rozdział 7

Bywają takie okresy w życiu, które po prostu nam się zacierają. Nie pamiętamy z nich wiele, może kilka istotniejszych faktów. Ja przeżyłam taki moment w 2007 roku. Praktycznie cały ten rok zniknął gdzieś w mojej głowie, nie wiem, co było tego przyczyną. Oczywiście niektóre sprawy zagnieździły się we mnie samej – jedna próba samobójcza, kilkukrotne cięcie się tępymi przedmiotami, które pozostawiły na moich przedramionach trwałe blizny, oraz przemyślenia, którymi dzieliła się ze mną Joan. To ostatnie miało dla mnie największe znaczenie biorąc pod uwagę tragedię, która wydarzyła się w 2008 roku.

Joan przeżywała swoje wzloty i upadki, raz ważyła 50 kilogramów, innym razem 30, raz śmiała się, raz płakała, wychodziła ze szpitala i wracała do niego. Kiedy w grudniu 2007 roku moja przyjaciółka ponownie opuszczała Southwood wszyscy myśleli, że to już definitywny koniec jej cierpienia. Joan ważyła 56 kilogramów przy wzroście 170cm, czyli tak, jak przeciętna, szczupła nastolatka. Razem często grałyśmy w koszykówkę, więc nawet wyrobiły jej się mięśnie na łydkach, takie, jakie zawsze chciała.

-Muszę być szczupła i wysportowana. – Mówiła biorąc do buzi kolejną łyżkę sałatki owocowej, którą razem zrobiłyśmy.

Joan znalazła sobie nawet chłopaka. Miał na imię Jim i był od niej o rok starszy. Znali się z Joan od dawna, ale coś zaiskrzyło po ich wspólnym wyjeździe nad jezioro w wakacje. Moja przyjaciółka tryskała radością, Jim zasypywał ją komplementami i codziennie odwiedzał w szpitalu, a jeśli nie mógł, rozmawiali przez telefon.

-Ty to masz szczęście. – Powiedziałam kiedyś do niej. – Ja nigdy nie znajdę sobie chłopaka, jestem nadpobudliwa, a moim ulubionym zajęciem jest podcinanie sobie żył! – Zaśmiałam się, a Joan mi zawtórowała, chociaż po chwili jej mina spoważniała.

-Nie uważam, żeby to miało znaczenie. Jeśli cię polubi to bez względu na wszystko. – Stwierdziła, a ja przytaknęłam, chociaż miałam co do tego poważne wątpliwości. W końcu komu spodobałaby się dziewczyna z tak licznymi bliznami? One odstraszały ludzi i tak bardzo się tym przejmowałam, że nie wychodziłam nigdzie bez bluzki z długim rękawem, nawet, jeśli było lato. A Joan? Joan była piękna. Mimo, że czasami głodzeniem się doprowadzała swoje ciało do stanu krytycznego, to nie odejmowało jej to ani trochę od urody. Do tego ona była mimo wszystko otwarta na nowe znajomości, a ja nie. Ja byłam zamknięta w sobie i tak naprawdę tylko przy Joan i Kat byłam sobą. Nawet na grupowych terapiach udawałam kogoś, kim nie jestem.

*

3 dzień marca 2008r.

Była godzina 21:34 – tak pokazywał wielki, szpitalny zegar. Szybkim krokiem udałam się w stronę windy, która chwilę później otworzyła się i mogłam wejść do środka. Nacisnęłam przycisk z numerem 3 i nerwowo zaczęłam stukać palcami o metalową ścianę. Gdy już wyszłam na korytarz od razu dostrzegłam kilka znajomych mi twarzy. Rodzice Joan, jej siostry, młodsi bracia, oraz Jim.

-Bethany – szepnęła matka Joan, jakby była zaskoczona moim widokiem, chociaż to ona sama przed chwilą do mnie zadzwoniła – pozwolili ci przyjść?

Skinęłam lekko głową i spojrzałam w prawo. W szpitalnym pokoju zapalone było tylko jedno światło, więc w pomieszczeniu panował półmrok. Za oknem padał śnieg, mimo, że był już marzec. Na parapecie stało kilka pluszowych zwierzątek, a w rogu sali ustawiony był telewizor. Weszłam do środka i spojrzałam w stronę łóżka postawionego pod oknem. Kiedy Joan zorientowała się, że na nią patrzę, oczy zaszły jej łzami.

-Przepraszam. – Wyszeptała tak cicho, że ledwo ją usłyszałam. Podeszłam do łóżka i usiadłam na taborecie. – Przepraszam. – Powtórzyła nieco głośniej.

-Przecież mówiłaś, że wszystko jest w porządku. – Odezwałam się zachrypniętym głosem. Jeszcze dwa dni temu rozmawiałyśmy przez telefon, Joan opisywała mi wyjście do kina z Jimem i chwaliła się, że zjadła trzy kawałki pizzy z podwójną porcją pieczarek. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że w kilku sprawach mnie wtedy okłamała. Dopiero później dowiedziałam się od Jima, że Joan od połowy stycznia głodziła się. Mówił jej, że musi wrócić na oddział, ale ona kategorycznie odmówiła i powiedziała, że popełni samobójstwo, jeśli znów ją tam zamkną.

-Byłabyś zła. – Powiedziała zamykając oczy. – Nie chciałam, żebyś była.

-Nie byłabym. – Odpowiedziałam szybko.

Przez następne kilka minut siedziałyśmy tak w milczeniu. Ja odezwałam się pierwsza:

-To nie tak miało być. – Szepnęłam spoglądając na odłączoną kroplówkę przy łóżku oraz dużą maszynę, która uświadamiała mi, jak wolno bije serce mojej przyjaciółki. – To nie ty miałaś tutaj być. – Na końcu zdania głos mi się załamał. – Zapomniałaś?! – Podniosłam nieco ton głosu. – Ja jestem tą, co umiera! Ty jesteś tą, co będzie żyła! – Zaniosłam się płaczem.

To był właśnie ten moment. Chociaż nie umiałam przyjąć tego do świadomości, wiedziałam, że to już ten moment, o którym mówiła Joan.

-Najwidoczniej źle myślałyśmy. – Zaśmiała się blondynka. – Dobrze wiedziałam, jak miało być naprawdę. Ty też. – Zmarszczyła brwi.

-Ale ja wcale nie chciałam, żeby tak było. Nie rozumiesz? To nie ty masz umrzeć. Nie wolno ci, byłaś już zdrowa… - przerwałam w połowie zdania czując dotyk dłoni Joan na moim nadgarstku.

-Przepraszam. – Westchnęła. – Ale jedna rzecz się sprawdzi. – Dodała po chwili. – Któraś z nas przeżyje. I dobrze wiem, że to będziesz  ty… zawsze wiedziałam.

-Ale…

-Jesteś dobrą osobą – przerwała mi – proszę nie rób nic głupiego. Po prostu… przeżyj. Mimo wszystko.

Spojrzałam na nią z niedowierzaniem i wtedy do sali weszła pielęgniarka.

-Teraz jest już tylko czas dla rodziny, przykro mi. – Powiedziała do mnie. Skinęłam lekko głową i ostatni raz odwróciłam się w stronę Joan. Posłała mi pełen radości uśmiech i był to ostatni raz, kiedy ją widziałam. I taką postaram ją sobie zapamiętać – uśmiechniętą, chociaż wychudzoną. Bo w końcu to była ona.

- To jestem ja. Nie ma „zdrowej mnie”. Jestem anorektyczką, ale nie można mnie nazwać chorą. Nie jestem chora. To po prostu ja. Chuda, idealna ja.

*

Joan zmarła o czwartej nad ranem następnego dnia. Kilka minut po moim wyjściu poprosiła o wypisanie ze szpitala. Chciała być w domu, tam chciała umrzeć. Ponoć odeszła we śnie, więc najprawdopodobniej nic nie czuła. Po prostu zasnęła. I już się nie obudziła. Za to ja tak - obudziłam się następnego dnia i od razu zostały przekazane mi wszystkie te informacje. W przeciwieństwie do Joan dalej byłam żywa. I dalej czułam. Ale co to było za życie? Co to były za uczucia? Ból, niezrozumienie, rezygnacja, kompletna pustka.

Nie było jej.

Nigdy już jej nie zobaczę.

Nigdy już nie pójdziemy razem na zakupy.

Nie nagramy zabawnego filmiku.

Nie pogramy w koszykówkę.

Nigdy.

W takich momentach rodzą się pytania – czemu jej rodzice mimo wszystko nie zareagowali? Czemu nie domyśliłam się, że mnie okłamuje mówiąc, że czuje się dobrze? Czemu ktokolwiek dopuścił do tego, żeby zachorowała? Co myślą dzieci, które się z niej śmiały, bo trafiła do szpitala? Co myślą jej rodzicie, którzy zaniedbali sprawę? Co myśli Jim, który również mógł ją przekonać do tego, aby wróciła do szpitala? Czy w ogóle obwinianie kogokolwiek i myślenie „co by było gdyby” ma sens? Na to ostatnie znałam odpowiedź i brzmiała ona nie. Nie mogłam nikogo obwiniać. Nikt nie mógł jej pomóc. Chciała tego. W końcu ja sama próbowałam popełnić samobójstwo – powinnam ją rozumieć. Ale nie byłam w stanie. I wiedziałam, że nigdy nie będę.

*

Przez kilka następnych tygodni moje życie już całkowicie przypominało jedną, wielką tragedię. Chciałam umrzeć i dobrze zdawałam sobie sprawę z tego, że muszę tak skończyć. Zaczęłam się głodzić, prowokowałam wymioty, aby zjedzona tabletka nie zaczęła działać. Kiedy Głos w mojej głowie się nasilał pozwalałam mu przejąć kontrolę nad własnymi myślami, co wprawiało mnie w obłęd i doprowadzało do czystego szaleństwa. Było ze mną tak źle, jak nigdy wcześniej. Kat wyraziła zgodę na umieszczenie mnie w izolatce, co sprawiło, że ją również zaczęłam postrzegać jako swojego wroga. Zamknięto mnie w małym pokoju, który nie miał okien. Znajdowało się tam tylko i wyłącznie łóżko. Co dwie godziny przychodził do mnie ktoś z personelu. Zmuszano mnie do jedzenia tabletek niemal siłą, podłączano mnie do kroplówki i cały czas bez mojej wiedzy byłam obserwowana. Takie pomieszczenie musi znajdować się w każdym psychiatryku, tam w Southwood byłam pierwszą osobą, która faktycznie się w nim znalazła.

„Jesteś wariatką, głupią idiotką, powinnaś była się zabić już wtedy w domu dziecka!” Krzyczał Głos, a ja przyznawałam mu rację.

Całymi dniami leżałam na łóżku i patrzyłam się w sufit, czasami dostawałam niemalże furii, zanosiłam się płaczem i raniłam sobie ciało poprzez mocne uderzenia w ścianę. Byłam na skraju wytrzymałości. Wirowałam gdzieś pomiędzy niebem a ziemią, planowano przeniesienie mnie do szpitalu psychiatrycznego dla dorosłych w Nowym Jorku. Takiego, który często pojawia się w filmach. Izolatka dla ludzi niepoczytalnych, często nawet morderców, którzy zamiast do więzienia trafili do szpitala. I właśnie taka się wtedy stałam – niepoczytalna. Zostało to zanotowane w moich aktach szpitalnych, podejrzewano u mnie schizofrenie, co jednak się nie potwierdziło. Ja po prostu chciałam umrzeć, a oni mi na to nie pozwalali i co więcej – zamykaniem w izolatce wcale mi nie pomogli. Ja potrzebowałam zrozumienia takiego, które Joan dostała od swoich bliskich. Oni wiedzieli, że dziewczyna chce umrzeć i pozwolili jej na to, aby się więcej nie męczyła. Więc czemu ja nie mogłam odejść? Pragnęłam tego od bardzo dawna, w szpitalu leczyłam się już prawie cztery lata i nie przynosiło to stałych efektów.

-Po prostu mnie wypuście! – Krzyczałam w twarz lekarzom. – Nie możecie mnie tutaj trzymać, nie jestem wariatką, nikomu nie zrobię krzywdy! Dajcie mi się zabić i nie będziecie mieli więcej problemów, nie rozumiecie tego?!

Dopiero, kiedy przyszła do mnie Yasmin udało mi się zapanować nad własnymi emocjami. Usiadła obok mnie na łóżku i spojrzała przed siebie smutnym wzrokiem.

-Nikt nie chce tutaj dla ciebie nic złego, rozumiesz? – Powiedziała zrezygnowana.

-Wiem, wszyscy mi to powtarzają. Ale nikt nie jest w stanie uzmysłowić sobie tego, że zamykając mnie tutaj właśnie robią mi coś strasznego! – Krzyknęłam.

-Inaczej się zabijesz… - przerwała w połowie zdania Yasmin. Wtedy właśnie zrozumiała o co tak naprawdę mi chodzi.

-Moje myśli samobójcze nie znikną. – Szepnęłam. – Jeśli będę tu zamknięta nic to nie zmieni. Wiem, że nie dam rady nic sobie tutaj zrobić, ale nie powiesz mi chyba, że będą trzymali mnie tutaj aż do śmierci. Jeśli daliby mi szansę normalnego życia to może bym i spróbowała, tak? – Westchnęłam. – A siedząc tutaj nie mam wglądu na rzeczywistość. Jak mam pokochać to co jest na zewnątrz, skoro nie chcecie mnie wypuścić? Nie zrobiłam nikomu nic złego. Nigdy.

Yasmin spuściła wzrok. Wiedziała, że mam rację. Mimo, że dalej miałam obsesję na punkcie własnej śmierci, to gdzieś głęboko moje drugie ja dalej chciało żyć. I właśnie to „drugie ja” rozmawiało wtedy z Yasmin.

-Skonsultuję się z Tifanny. – Odezwała się po chwili moja terapeutka i wyszła z sali.

*

Już dwa dni później siedziałam na zewnątrz budynku, na schodach, które prowadziły na boisko. Patrzyłam na nastolatków grających w koszykówkę i uśmiechałam się pod nosem. Po opuszczeniu izolatki poczułam się znacznie lepiej. Tam za dużo przebywałam ze swoimi myślami, Głos nieustannie się nasilał, a ja potrzebowałam zajęcia. Musiałam coś robić, na czymś się skupić. Wtedy zapominałam o problemach i o tym, kim jestem. Zrozumiałam wtedy jeszcze jedną ważną rzecz. Patrząc się na pacjentów grających na boisku oraz wspominając chwile spędzone z Joan, zdałam sobie sprawę, dlaczego psychiatryk tak naprawdę został stworzony. Nie dlatego, aby izolować ludzi chorych psychicznie od tych zdrowych, tak jak wydawało mi się kiedyś, ale dlatego, aby ludzie chorzy mogli wrócić do normalnego życia zadowoleni z tego, co ich otacza. Nastolatkowie przebywający w Southwood nie dużo różnili się od tych „normalnych”. Każdy miał swoje własne zainteresowania, dużo osób było utalentowanych, dziewczyny lubiły przeglądać czasopisma dla nastolatek, organizować dyskoteki, a chłopcy grać w piłkę, oglądać mecze w telewizji. Nie byliśmy problematycznymi nastolatkami, dla takich jak oni stworzone zostały poprawczaki. My byliśmy nastolatkami z problemami, który zatracili się we własnym życiu, często nawet nie z naszej własnej winy. Chcieliśmy być szczęśliwi, mieliśmy swoje marzenia dotyczące naszej przyszłości – tak, jak wszyscy inni.

*

2 dzień czerwca 2008r.

Na stołówce nie było zbyt wielu osób - dwóch chłopaków, którzy zajadali się ciastem czekoladowym oraz wychudzona dziewczyna siedząca w rogu sali przy jednym stoliku z pielęgniarzem Tomem. Była trochę wyższa ode mnie, ale zapewne kilkanaście kilogramów lżejsza, ubrana była w pasiastą bluzkę bez ramiączek - przez co widać było jej kościste ręce i barki - oraz sportowe szorty. Widziałam ją wtedy po raz pierwszy. Wpatrywała się beznamiętnie w talerz z którego zapewne nie wiele ubyło od samego początku posiłku. Musiała siedzieć tam dobre półtorej godziny, ponieważ było już po pierwszej, a anorektyczki zaczynały jeść obiady o równiej dwunastej. Zajęłam miejsce przy stoliku obok, aby lepiej przyjrzeć się dziewczynie. Zawsze bardzo interesowały mnie nowe osoby, wszystkich pozostałych również i chociaż większość pacjentów zdawała się być obojętna to wiedziałam, że też przyglądają się nowoprzyjętym.

Tom uśmiechnął się lekko w moją stronę, a ja odpowiedziałam mu tym samym. Był naprawdę przyjemnym facetem przed czterdziestką. Jego żona chorowała kiedyś na schizofrenię, ale wszystko wskazywało na to, że jej stan jest już stabilny. Tom był w dobrych relacjach z każdym, kto nie był anorektykiem. Mężczyzny nie dało się oszukać rozmazywaniem jedzenia po talerzu, był również odporny na błagania o to, żeby odejść od stołu mimo niezjedzonego posiłku. Joan nazywała go kameleonem, ponieważ nawet kiedy się odwrócił to wiedział, co robiła ze swoim posiłkiem, a potem kazał jej wyciągać chusteczki ze schowanym jedzeniem i iść po drugą porcję.

Brunetka siedząca naprzeciwko Toma również się na mnie spojrzała, jednak kiedy zorientowała się, że się jej przyglądam, spuściła wzrok. Miała długie, ciemne włosy sięgające jej niemal do pasa, oraz duże, zielone oczy. Wyglądała na przerażoną, kiedy patrzyła się na talerz postawiony przed nią.

-Te ryby są okropne. – Odezwałam się w stronę brunetki. Zerknęła na mnie kątem oka. Tom zaśmiał się pod nosem i z rezygnacją spojrzał na dziewczynę.

-Dobra, dzisiaj ci odpuszczę bo zjadłaś już pudding, ale wiedz, że to tylko jeden raz. – Powiedział terapeuta i wstał od stołu. Patrzyłam się na niego zszokowana, Tom nigdy się tak nie zachowywał.

Mężczyzna wyszedł ze stołówki, a mimo to dziewczyna dalej siedziała na swoim miejscu. Widać było, że bije się ze swoimi myślami. Podniosłam się z krzesła, wzięłam tacę i postawiłam ją na stole, przy którym siedziała brunetka. Usiadłam na miejscu, które zajmował Tom i odezwałam się:

-Może chcesz coś innego? – Dziewczyna na dźwięk mojego głosu podniosła jedną brew do góry. – Sałatka warzywna, co ty na to? – Podsunęłam jej pod nos tacę. – Bez majonezu.

Dziewczyna niepewnie wzięła do ręki miskę, nabrała widelcem trochę warzyw i powoli wsadziła je do buzi.

-Nie jest takie złe. – Powiedziała i wzruszyła ramionami. Miała bardzo melodyjny i wbrew pozorom wesoły głos. Zaśmiałam się pod nosem.

-Jestem Bethany. – Wyciągnęłam w jej kierunku rękę.

-Kate. – Odpowiedziała i uścisnęła lekko moją dłoń.

-Jesteś tu nowa? – Zapytałam, chociaż wiedziałam, że jest to prawda.

-Tak – zaśmiała się dziewczyna – jeszcze trochę w to nie wierzę.

-Też tak miałam – westchnęłam przypominając sobie pierwsze dni w Southwood – ale chyba już trochę przywykłam.

-Długo tu jesteś? – Zapytała Kate.

-Jakiś czas. - Odpowiedziałam szybko.

Jakiś czas.

Od autorki: szczerze przyznam, że rozdział nie wyszedł tak, jak chciałam, ale mam nadzieję, że Wam się podobał. Dziękuję za komentarze, za około tydzień wstawię kolejną część opowiadania, na którą wiele z Was czeka od początku (jeśli wiecie co, lub raczej kogo, mam na myśli).